Η ώρα 19:00 και κάτι. Κρύος ιδρώτας, αναλαμπή, βαρεμάρα, έκρηξη, μελαγχολία. Όχι πάλι μελαγχολία δεν θα την αντέξω!
Μα τι με έχει πιάσει; Τι στο καλό έπαθα πάλι; Αυτήν η κυκλοθυμία ώρες-ώρες δεν παλεύεται!

Δεν μπορώ να μείνω σπίτι. Πρέπει να βγω! Αν δεν βγω δεν θα την παλέψω! Θέλω να πάω βόλτα, να περπατήσω, να μυρίσω θάλασσα, με κάθε ιδιομορφία που κρύβει ο Θερμαϊκός...
Σκέψη πρώτη να πάρω το κινητό (ευτυχώς πρακτικό μυαλό), ψάχνω στον κατάλογο, ο αριθμός μπροστά στα όμορφα μπιρμπιλωτά μου μάτια, ντρινννν!…



Εγώ: Έλα Δημήτρη που είσαι; (φιλαράκι, κολλητός)
Δημ.: Στον οφθαλμίατρο, μάλλον θα βάλω γυαλιά
Εγώ: Μυαλά χρειάζεσαι, όχι γυαλιά!
Δημ.: Χα χα, αστειάκι
Εγώ: Πάμε βόλτα, δεν θα την παλέψω μέσα σήμερα
Δημ.: Και δεν πάμε. Τι ώρα;
Εγώ: 21:45 είναι καλά;
Δημ.: Μια χαρά. Που;
Εγώ: Στο κλασσικό σημείο…
Δημ.: Οκ στο κλασσικό σημείο. Τα λέμε φιλιά
Εγώ: Cu! bb

Ξεκινώ να ετοιμάζομαι. Μαλλιά, natural βάψιμο (το λεγόμενο ανύπαρκτο), παπούτσια, άρωμα, τσάντα, λεφτά, κλειδιά, καπνός. Τα κλασσικά μωρέ κι αναγκαία. "Yeahhhh" επιτέλους έξοδος, σκέφτομαι.

Κατεβαίνω στην στάση περιμένοντας το λεωφορείο. Το "μικρό" ταξίδι μου ξεκινά…
Τελευταία στάση Αριστοτέλους. Ξεκινώ να την κατεβαίνω.
Φτάνω στο κλασσικό σημείο συνάντηση.
Περιμένω… Πφφφ πάλι με έχει στήσει αυτό το παιδί! Αγαπώ το χαλαράαα αλλά με μέτρο, μη το χέσουμε το πράμα!

Τον βλέπω να ξεπροβάλει μες στο πλήθος. "Χμ πουλάκι μου θα σε φτιάξω", σκέφτομαι πονηρά!
Εγώ: Ρε άτιμε πάλι με έστησες;
Δημ.: Sorry Κατερινάκι άργησα να μπω για την εξέταση
Εγώ: Είχες λόγω, οπότε πλάκα σου κάνω βρε χαζέ! Let’s?
Δημ.: Let’s!

Κατεβαίνουμε την λεωφόρο Νίκης. Bla bla bla μου λέει τα δικά του, bla bla bla λέω τα δικά μου μέχρι να φτάσουμε Λευκό Πύργο…
Κίνηση, κόσμος, ποδήλατα, μικροί, μεγάλοι, οχλαγωγία… Όμορφη οχλαγωγία, δείγμα ζωντάνιας.



Στάση λευκός πύργος…
Τι κόσμος! Τα ποπουδάκια μας δεν έβρισκαν κενή θέση!



Εγώ: Αχ τι όμορφα είναι τα καραβάκια που κάνουν βόλτα στην θάλασσα…
Δημ.: Έχεις πάει βόλτα ποτέ με το καραβάκι;
Εγώ: Όχι, δυστυχώς…
Δημ.: Ψήνεσαι;
Εγώ: Και το ρωτάς; ΝΑΙ!



Ανεβήκαμε, πρώτη θέση κατάστρωμα! Η σερβιτόρα πλησίασε και η παραγγελία πάρθηκε. Μέσα σε λίγα λεπτά ήρθαν και οι μπύρες. Το "μικρό" μας ταξίδι, είχε ξεκινήσει μέσα σε λίγα λεπτά...










Η ώρα είχε περάσει δυστυχώς… Έπρεπε να προλάβω το λεωφορείο της επιστροφής…
Η βόλτα ήταν υπέροχη… Έφυγε μία ακόμη μέρα, γεμάτη όμορφες αναμνήσεις.  Σ' αυτή τη μέρα υπήρχε όλο το πακέτο. Εικόνες, καλή παρέα, χαβαλές, καλή διάθεση…
Καμιά φορά ή μάλλον πάντα θα συμπλήρωνα, η ουσία είναι κρυμμένη στα «μικρά» πράγματα, στα καθημερινά ταξίδια…
Άλλωστε πως θα μπορέσεις να κατακτήσεις τα μεγάλα αν δεν έχεις ήδη αγκαλιάσει τα μικρά;