Οι υποχρεώσεις μας ανάγκασαν σήμερα το πρωί να βρεθούμε μέχρι το Αιγίνιο Πιερίας. Η όλη δουλειά κράτησε μόνο για δέκα λεπτά. Το καλό είναι πως απ' την Θεσσαλονίκη απέχει στο περίπου 40 km. Είναι κοντά. Το κακό είναι πως μέχρι να φτάσεις Αιγίνιο, Κατερίνη ή Λεπτοκαρυά έχει δύο διόδια. Ένα στα Μάλγαρα όπου το κόστος είναι 1,20 € κι ένα στο Κλειδί (Αιγινίου) που έχει 2,20 €. Και στα δύο οι τιμές ισχύουν για αυτοκίνητα μέχρι 2,20m ύψος. Κι αυτό όπως έγραψα παραπάνω μέχρι Λεπτοκαρυά. Γιατί κάποιος που δεν γνωρίζει την παράπλευρη οδό, για να πάει Λεπτοκαρυά θα πληρώσει και το τρίτο!
Οπότε, έχουμε και λέμε, για να πας μέχρι Μακρύγιαλο, Κατερίνη, κλπ και να γυρίσεις, πέρα από βενζίνες, θέλεις και 6,40 € διόδια! Κι όλα αυτά λίγα χιλιόμετρα έξω απ' την Θεσσαλονίκη! Είναι εξωφρενικό! Είναι κρίμα γιατί πραγματικά έχει πολύ όμορφα μέρη να επισκεφτεί κανείς και κυρίως υπέροχες παραλίες για να κάνει μπάνιο το καλοκαίρι και μένουν ανεκμετάλλευτα απ' τους βορειότερους λόγω των διοδίων.
Δεν είναι μόνο παράπονο δικό μου αυτό αλλά πολλών ακόμη, ακριβώς για τον ίδιο λόγο!

Φήμες λένε πως είναι κωλόμπαρο! Δεν ξέρω! Αλλά βλέποντάς το, τις πιστεύω!

Ενώ έχω βρεθεί πολλές φορές σ' αυτά τα μέρη λόγω υποχρεώσεων, ποτέ δεν είχα την τύχη να κάνω μία στάση πιο παραλιακά. Και μιας και σήμερα ο δρόμος, μας πήγε κατά κει, είπαμε να το εκμεταλλευτούμε και να κάνουμε το πρώτο μπάνιο για το 16'.
Στενοί δρόμοι (λογικό) αλλά εύκολοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς κι ας βρίσκεσαι πρώτη φορά.

Η πρώτη στάση μας βρήκε Μεθώνη.

Εδώ απαθανάτισα ένα από τα πολλά ψαροκάικα που βρίσκονταν κοντά στο λιμανάκι

Το μικρό λιμανάκι με τον φάρο της Μεθώνης

Είχε μία απότομη κατηφορίτσα που οδηγούσε για το λιμάνι. Πολύ ησυχία και λίγο κόσμο. Ιδανικό μέρος για να κάτσει κανείς αν δεν είναι σύντροφος της φασαρίας.
Κατεβήκαμε μέχρι το λιμανάκι όπου είχε αραγμένα πολλά ψαροκάικα. Οδηγηθήκαμε σε μία αμμουδιά δίπλα απ' το λιμανάκι. Μικρή σε έκταση, είχε και δύο ξύλινες ομπρέλες. Ήταν αδιέξοδο.
Δεν μας έκανε και πολύ κλικ να κάτσουμε εκεί. Τα αδιάκριτα βλέμματα των ψαράδων που βρίσκονταν στο λιμάνι βοήθησαν πολύ σε αυτήν την απόφαση.


Μιας και πρώτη φορά εκεί κι άσχετη απ' τον δρόμο και τις παραλίες τις περιοχής, ακολούθησα κάποια μικρά δρομάκια.
Μια πινακίδα όπου έγραφε "Παραλία - Ταβέρνα το Κούτσουρο" μας έκανε να γελάσουμε. Μας φάνηκε τόσο αστεία η ονομασία, που ακολουθήσαμε τον δρόμο για εκεί. Τελικά είχαμε κάνει καλή επιλογή.
Φτάσαμε σε μία ταβέρνα που βρίσκονταν σε ύψωμα, στο χείλος ενός μικρού γκρεμού και κάτω μια παραλία, ερημική. Είχε μέχρι και δύο ντουζιέρες.
Η παραλία μπροστά είχε ένα μικρό άνοιγμα με άμμο και γύρω έγλυφε η θάλασσα το κοκκινόχωμα του γκρεμού.
Σαθρό έδαφος. Απορώ πως δεν φοβούνται αυτοί που έχουν την ταβέρνα, μην την βρουν καμιά μέρα να επιπλέει στη θάλασσα!

Βγάλαμε τα σακίδια απ' το αμάξι και απλωθήκαμε στην παραλία σαν να ήτανε δικιά μας.
Πήραμε τον θερμό και την σακούλα με τα πρόχειρα φαγιά που είχαμε προετοιμάσει απ' το σπίτι, γιατί ως γνωστόν ΔΕΝ δύναται Έλληνας να πάει σε παραλία χωρίς ένα τάπερ κεφτεδάκια! Κι εμείς είχαμε πάρει δύο!!! :p
(Ε, και κάτι έξτρα!)

Παραλία «Το Κούτσουρο»!

Ο καιρός μας έκανε διάφορα νούμερα. Ενώ το πρωί φύγαμε με ντάλα ήλιο και ανυπόφορη ζέστη, το μεσημέρι μας ψιχάλισε δυο-τρεις φορές. Ο ουρανός ήταν μαύρος σε όποια έκταση και κατεύθυνση κι αν τον κοιτούσες.
Φτύσαμε λίγο τον κόρφο μας για την κακή μας τύχη αλλά δεν πτοηθήκαμε.
Η θάλασσα είχε ένα ψιλό κυματάκι γιατί φυσούσε. Είχε βγάλει αρκετά φύκια, κοχύλια και μύδια στην αμμουδιά. Οπότε ήταν κάπως κρύα όταν πρώτο έμπαινες. Μέσα σε λίγη ώρα όμως συνήθιζες την θερμοκρασία. Μια μένα αυτήν η θερμοκρασία είναι ιδανική.

Μπορεί η παραλία να ήταν μικρή αλλά είχε δύο καλά. Ήταν ερημική, ίσως βέβαια να παίζει ρόλο ότι πήγαμε Τρίτη νωρίς το μεσημεράκι, και ήταν όμορφη. Οι φωτογραφίες άλλωστε το αποδεικνύουν περίτρανα.

Mussels on the beach

Δέντρο σε γκρεμό

Κούτσουρο που το γλύφει το κύμα

Αφού κάτσαμε περίπου ένα τρίωρο κάνοντας το μπανάκι μας, χαλαρώνοντας και τρώγοντας, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα και στον Μακρύγιαλο.





Πριν την πινακίδα που μας προειδοποιούσε πως φτάσαμε Μακρύγιαλο, λίγα μέτρα παραπίσω κάναμε μια στάση.
Είχε ένα ωραίο χωράφι με ακτινιδιές. Εγώ ήθελα να το φωτογραφίσω και η μάνα μου να πάρει ένα κλαδάκι με δυο-τρία ακτινίδια για να τα βάλει στον κήπο! Ο καθένας δηλαδή με τον πόνο του!

Οι ακτινιδιές

Ο δρόμος που περνούσε μέσα απ' τον Μακρύγιαλο ήταν η χαρά του σέικερ! Έκανες αφρό στα λίγα μέτρα!
Δεν είναι δα κι άγνωστο πως οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι κατεστραμμένοι αλλά ειδικά στην επαρχία και σε μικρά ή παραθαλάσσια χωριά, είναι παντελώς ανύπαρκτοι.
Βγαίνοντας παρά έξω το πράμα καλυτέρευε αισθητά.
Κάποια στιγμή φτάσαμε και στην κεντρική παραλία -την γνωστή τουλάχιστον- του Μακρύγιαλου. Μου θύμισε έντονα το περιβάλλον την Λεπτοκαρυά. Αν ήταν μεγαλύτερη σε έκταση, θα έλεγες πως βρισκόσουν εκεί. Εδώ σε σχέση με την Μεθώνη, είχε περισσότερο κίνηση και ζωή. Όχι πολλά πράγματα, μιας και ήταν Τρίτη αλλά αρκετά περισσότερο από Μεθώνη.
Πολλές καφετέριες μπροστά στην παραλία, ομπρέλες ξύλινες σε πολλά σημεία, πολλά ταβερνάκια-ουζερί, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Λες και ήταν ο δίδυμος αδερφός της Λεπτοκαρυάς αλλά πιο μικροκαμωμένος.

Κάποια στιγμή σταματήσαμε μπροστά σε μια πινακίδα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Έγραφε προς αρχαίο οικισμό Πύδνας. Μας φάνηκε ενδιαφέρον, πρώτη φορά μαθαίναμε πως η Πύδνα είχε αρχαίο οικισμό. Στρίψαμε προς την κατεύθυνση που επιδείκνυε η πινακίδα κι ανεβήκαμε έναν μεγάλο ανηφορικό δρόμο.

Μετά από λίγα μέτρα βρεθήκαμε σ' ένα ωραίο ύψωμα. Δεν είχαμε φτάσει ακόμα στον οικισμό αλλά είχε εκπληκτική θέα. Τόσο την θάλασσα, όσο και την Θεσσαλονίκη. Ο καιρός είχε καθαρίσει αρκετά και τα μαύρα σύννεφα είχαν σπάει. Ο Ήλιος είχε κάνει ξανά την εμφάνιση του.
Ήταν σαν ένα μεγαλούτσικο πάρκο γεμάτο πεύκα. Το χώμα κάτω ήταν ακόμη βρεγμένο απ' την μικρή βροχή που είχε προηγηθεί.
Δεν χόρταινες να κοιτάς το τοπίο...

Στο βάθος κάποιος ψαρεύει

Με φόντο την Θεσσαλονίκη

Το όμορφο παρκάκι

Αφού κάτσαμε λίγη ώρα βγάζοντας φωτογραφίες κι απολαμβάνοντας την θέα, συνεχίσαμε για τον οικισμό.
Καθ' όλη την διαδρομή το μάτι μας είχε χαζέψει. Είτε από μερικά μικρά αλλά κουκλίστικα σπιτάκια, άλλα προς την πλευρά της θάλασσας κι άλλα προς την πλευρά της πεδιάδας κι από κάτι τεράστιες βίλες. Μερικές σαν φρούρια, άλλες με πισίνες, άλλες με γήπεδα του τένις ή μπάσκετ, άλλες δύο βήματα απ' το κύμα.
Δεν θα' θέλα την βιλάρα, θα βαριόμουν άλλωστε αφόρητα να την καθαρίζω! Ένα μικρό κουκλίτσικο δίπλα στο κύμα. Αυτό θα ήθελα. Τίποτε άλλο...

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στον αρχαίο οικισμό της Πύδνας. Δεν ήταν μακρυά, εμείς πηγαίναμε με το πάσο μας για να απολαύσουμε την διαδρομή.
Για κακή μας τύχη δεν το προλάβαμε ανοιχτό. Το ωράριο του ήταν απ' της 07:30 το πρωί μέχρι και τις 14:30.  Ευτυχώς είχε ελεύθερη είσοδο! Αρκετά θετικό!
Η θέα του ήταν φοβερή. Πιάτο όλος ο κόλπος. Ήξεραν που έχτιζαν και οι τότε και οι νυν Έλληνες!

Η ιστορία του Οικισμού

Η ώρα είχε πάει ήδη πέντε και κάτι. Έπρεπε να γυρίσουμε την ωμή μας καθημερινότητα.
Αυτήν η ημερήσια εκδρομή ήταν μια μικρή όαση. Η αναζωογόνηση, η χαρά και η ξεκούραση που πήραμε ήταν ανεκτίμητη.
Κι όλα αυτά λίγα χιλιόμετρα μακρυά από τα καθημερινά μας στάνταρ.

Ένα όμορφο καραβάκι στολίζει την είσοδο

Η έξοδος για την εθνική ήρθε αβίαστα μπροστά στις ρόδες του αυτοκινήτου.
Ήδη είχαμε πάρει τον δρόμο της επιστροφής...

Ο δρόμος της επιστροφής

Μπορεί να γύρισα πίσω αλλά σίγουρα θα ξανά επιστρέψω για ν' ανακαλύψω ακόμη περισσότερες ομορφιές!...

Καλό καλοκαίρι να έχουμε!