Τα βάζα έλυναν ανέκαθεν τα χέρια της νοικοκυράς στην κουζίνα.
Τουλάχιστον εγώ θυμάμαι από την μητέρα μου που τα μάζευε μανιωδώς και τα επαναχρησιμοποιούσε είτε για να βάζει τρόφιμα όπως ρύζι, φακές, τραχανά, κρακεράκια κλπ είτε να βάζει διάφορα χρηστικά αντικείμενα όπως βελόνες, κλωστές, κουμπιά.

Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις μ' έκαναν να βρεθώ στην Καλλικράτεια για λίγες μέρες.
Αρχές Οκτώβρη και η μουντάδα του φθινοπώρου είχε φορέσει ήδη τα καλά της και είχε μπει δυναμικά στα στενά της πόλης. Κόσμος ελάχιστος. Μόνιμοι κάτοικοι κι ελάχιστοι ταξιδιώτες. Επικρατούσε μία απαλή ηρεμία.
Παρόλο που βρέθηκα για δουλειά, η ηρεμία με ταξίδεψε, με χαλάρωσε και αναζωογόνησε.
Ήταν ένα από τα ωραιότερα ταξίδια που είχα κάνει τελευταία...

Τέτοια περίοδο κάθε χρόνο, λείπω πάντα απ' το σπίτι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μία κουραστική αλλά εξίσου αναγκαία συνθήκη και συνήθεια.
Έφτασα Θεσσαλονίκη αργά το βράδυ, πτώμα από την κούραση… Την επόμενη θα έπρεπε να ξαναφύγω.
Λίγες ώρες, υποχρεώσεις πολλές.
Αρκετές οι ώρες στο τιμόνι, το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα μπάνιο και να λιώσω στον ύπνο…

Μπαίνω σπίτι, χαιρετώ την μάνα μου. Bla bla bla, λέμε μερικά νέα όσο ανάβω θερμοσίφωνα.
Βγαίνω έξω ξανά να πάρω μια σακούλα με δυο αλλαξιές απ' το αυτοκίνητο κι επιστρέφω μέσα.
Ξανά bla bla bla μέχρι να μπω για μπάνιο. Κάνω το ζεστό μου μπανάκι, πιζαμούλες, σβηστά φώτα κι επιτέλους ύπνος!
Η κούραση ήταν τόσο μεγάλη που δεν έβλεπα μπροστά μου.


Ξυπνάω το πρωί, κάνω την καθιερωμένη φραπεδιά κι επιστρέφω στα εντός του δωματίου μου.
Το μάτι μου έπεσε άξαφνα πάνω στην κουρτίνα του παραθύρου, κάτι υπήρχε εκεί πάνω, κάτι που το προηγούμενο βράδυ (ειν τα βλέφαρα βαριά) δεν το είχα προσέξει…

Ααα! Τι είναι αυτό; Αναρωτήθηκα...
Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω μια ζωγραφιά…



- Είδες τι όμορφο; Η Ελένη το έφτιαξε για σένα… (Μου είπε η μάνα μου που στεκόταν λίγο παραπίσω, περιμένοντας να δει αν θα το παρατηρούσα).

Η Ελένη είναι η μικρή κόρη της κολλητής της μάνας μου.
Η γλυκιά μου λιλιπούτεια, μου είχε φτιάξει μια ζωγραφιά έκπληξη έτσι όταν θα επέστρεφα από την δουλειά, να την δω και να μου φτιάξει την μέρα…
Ένα τεράστιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου. Η μέρα μου ήδη είχε φτιάξει.
Όση κούραση, όσο στρες κι αν είχα, είχε εξαφανιστεί μονομιάς.
Μια «μικρή» αλλά τεράστια χειρονομία... Τόσα όμορφα συναισθήματα. Μαγεία…






Μια εικόνα, μία πράξη πολλές φορές μπορούν να πουν χιλιάδες περισσότερα πράγματα από τα λόγια…


Έκανα τις δουλείες μου, είχα ξεμπερδέψει απ' όλα και η ώρα της αναχώρησης μου είχε πλησιάσει.
Τα πράγματά μου έτοιμα, τα χέρια στο τιμόνι. Το ταξίδι της επιστροφής είχε ξεκινήσει κι εκείνο το τεράστιο χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό μου…
Η αλήθεια είναι πως για μέρες δεν έλεγε να φύγει ή μάλλον δεν ήθελε… :-)


Τι γλυκό να σ’ αγαπούν…

Μια στάση στην πανέμορφη Καστοριά...

Η ώρα 19:00 και κάτι. Κρύος ιδρώτας, αναλαμπή, βαρεμάρα, έκρηξη, μελαγχολία. Όχι πάλι μελαγχολία δεν θα την αντέξω!
Μα τι με έχει πιάσει; Τι στο καλό έπαθα πάλι; Αυτήν η κυκλοθυμία ώρες-ώρες δεν παλεύεται!

Δεν μπορώ να μείνω σπίτι. Πρέπει να βγω! Αν δεν βγω δεν θα την παλέψω! Θέλω να πάω βόλτα, να περπατήσω, να μυρίσω θάλασσα, με κάθε ιδιομορφία που κρύβει ο Θερμαϊκός...
Σκέψη πρώτη να πάρω το κινητό (ευτυχώς πρακτικό μυαλό), ψάχνω στον κατάλογο, ο αριθμός μπροστά στα όμορφα μπιρμπιλωτά μου μάτια, ντρινννν!…



Εγώ: Έλα Δημήτρη που είσαι; (φιλαράκι, κολλητός)
Δημ.: Στον οφθαλμίατρο, μάλλον θα βάλω γυαλιά
Εγώ: Μυαλά χρειάζεσαι, όχι γυαλιά!
Δημ.: Χα χα, αστειάκι
Εγώ: Πάμε βόλτα, δεν θα την παλέψω μέσα σήμερα
Δημ.: Και δεν πάμε. Τι ώρα;
Εγώ: 21:45 είναι καλά;
Δημ.: Μια χαρά. Που;
Εγώ: Στο κλασσικό σημείο…
Δημ.: Οκ στο κλασσικό σημείο. Τα λέμε φιλιά
Εγώ: Cu! bb

Ξεκινώ να ετοιμάζομαι. Μαλλιά, natural βάψιμο (το λεγόμενο ανύπαρκτο), παπούτσια, άρωμα, τσάντα, λεφτά, κλειδιά, καπνός. Τα κλασσικά μωρέ κι αναγκαία. "Yeahhhh" επιτέλους έξοδος, σκέφτομαι.

Κατεβαίνω στην στάση περιμένοντας το λεωφορείο. Το "μικρό" ταξίδι μου ξεκινά…
Τελευταία στάση Αριστοτέλους. Ξεκινώ να την κατεβαίνω.
Φτάνω στο κλασσικό σημείο συνάντηση.
Περιμένω… Πφφφ πάλι με έχει στήσει αυτό το παιδί! Αγαπώ το χαλαράαα αλλά με μέτρο, μη το χέσουμε το πράμα!

Τον βλέπω να ξεπροβάλει μες στο πλήθος. "Χμ πουλάκι μου θα σε φτιάξω", σκέφτομαι πονηρά!
Εγώ: Ρε άτιμε πάλι με έστησες;
Δημ.: Sorry Κατερινάκι άργησα να μπω για την εξέταση
Εγώ: Είχες λόγω, οπότε πλάκα σου κάνω βρε χαζέ! Let’s?
Δημ.: Let’s!

Κατεβαίνουμε την λεωφόρο Νίκης. Bla bla bla μου λέει τα δικά του, bla bla bla λέω τα δικά μου μέχρι να φτάσουμε Λευκό Πύργο…
Κίνηση, κόσμος, ποδήλατα, μικροί, μεγάλοι, οχλαγωγία… Όμορφη οχλαγωγία, δείγμα ζωντάνιας.



Στάση λευκός πύργος…
Τι κόσμος! Τα ποπουδάκια μας δεν έβρισκαν κενή θέση!



Εγώ: Αχ τι όμορφα είναι τα καραβάκια που κάνουν βόλτα στην θάλασσα…
Δημ.: Έχεις πάει βόλτα ποτέ με το καραβάκι;
Εγώ: Όχι, δυστυχώς…
Δημ.: Ψήνεσαι;
Εγώ: Και το ρωτάς; ΝΑΙ!



Ανεβήκαμε, πρώτη θέση κατάστρωμα! Η σερβιτόρα πλησίασε και η παραγγελία πάρθηκε. Μέσα σε λίγα λεπτά ήρθαν και οι μπύρες. Το "μικρό" μας ταξίδι, είχε ξεκινήσει μέσα σε λίγα λεπτά...










Η ώρα είχε περάσει δυστυχώς… Έπρεπε να προλάβω το λεωφορείο της επιστροφής…
Η βόλτα ήταν υπέροχη… Έφυγε μία ακόμη μέρα, γεμάτη όμορφες αναμνήσεις.  Σ' αυτή τη μέρα υπήρχε όλο το πακέτο. Εικόνες, καλή παρέα, χαβαλές, καλή διάθεση…
Καμιά φορά ή μάλλον πάντα θα συμπλήρωνα, η ουσία είναι κρυμμένη στα «μικρά» πράγματα, στα καθημερινά ταξίδια…
Άλλωστε πως θα μπορέσεις να κατακτήσεις τα μεγάλα αν δεν έχεις ήδη αγκαλιάσει τα μικρά;