Τέτοια περίοδο κάθε χρόνο, λείπω πάντα απ' το σπίτι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μία κουραστική αλλά εξίσου αναγκαία συνθήκη και συνήθεια.
Έφτασα Θεσσαλονίκη αργά το βράδυ, πτώμα από την κούραση… Την επόμενη θα έπρεπε να ξαναφύγω.
Λίγες ώρες, υποχρεώσεις πολλές.
Αρκετές οι ώρες στο τιμόνι, το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα μπάνιο και να λιώσω στον ύπνο…

Μπαίνω σπίτι, χαιρετώ την μάνα μου. Bla bla bla, λέμε μερικά νέα όσο ανάβω θερμοσίφωνα.
Βγαίνω έξω ξανά να πάρω μια σακούλα με δυο αλλαξιές απ' το αυτοκίνητο κι επιστρέφω μέσα.
Ξανά bla bla bla μέχρι να μπω για μπάνιο. Κάνω το ζεστό μου μπανάκι, πιζαμούλες, σβηστά φώτα κι επιτέλους ύπνος!
Η κούραση ήταν τόσο μεγάλη που δεν έβλεπα μπροστά μου.


Ξυπνάω το πρωί, κάνω την καθιερωμένη φραπεδιά κι επιστρέφω στα εντός του δωματίου μου.
Το μάτι μου έπεσε άξαφνα πάνω στην κουρτίνα του παραθύρου, κάτι υπήρχε εκεί πάνω, κάτι που το προηγούμενο βράδυ (ειν τα βλέφαρα βαριά) δεν το είχα προσέξει…

Ααα! Τι είναι αυτό; Αναρωτήθηκα...
Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω μια ζωγραφιά…



- Είδες τι όμορφο; Η Ελένη το έφτιαξε για σένα… (Μου είπε η μάνα μου που στεκόταν λίγο παραπίσω, περιμένοντας να δει αν θα το παρατηρούσα).

Η Ελένη είναι η μικρή κόρη της κολλητής της μάνας μου.
Η γλυκιά μου λιλιπούτεια, μου είχε φτιάξει μια ζωγραφιά έκπληξη έτσι όταν θα επέστρεφα από την δουλειά, να την δω και να μου φτιάξει την μέρα…
Ένα τεράστιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου. Η μέρα μου ήδη είχε φτιάξει.
Όση κούραση, όσο στρες κι αν είχα, είχε εξαφανιστεί μονομιάς.
Μια «μικρή» αλλά τεράστια χειρονομία... Τόσα όμορφα συναισθήματα. Μαγεία…






Μια εικόνα, μία πράξη πολλές φορές μπορούν να πουν χιλιάδες περισσότερα πράγματα από τα λόγια…


Έκανα τις δουλείες μου, είχα ξεμπερδέψει απ' όλα και η ώρα της αναχώρησης μου είχε πλησιάσει.
Τα πράγματά μου έτοιμα, τα χέρια στο τιμόνι. Το ταξίδι της επιστροφής είχε ξεκινήσει κι εκείνο το τεράστιο χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό μου…
Η αλήθεια είναι πως για μέρες δεν έλεγε να φύγει ή μάλλον δεν ήθελε… :-)


Τι γλυκό να σ’ αγαπούν…